Duvel Blues Festival Puurs - Terrein JH Kabal (17-07-2021) report: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Duvel Blues info band: WB & The Mercenaries - Irish Coffee - Bai Kamara Jr. & The Voodoo Sniffers - Tiny Legs TIm © Rootsville 2021

Het was al van 2019 dat dit fijne festival kon doorgaan, gezien Corona daar een serieus stokje had voorgestoken. Iedereen keek dus reikhalzend uit naar de nieuwe editie, maar alweer zorgde de pandemie voor vertraging, doch uiteindelijk was het zo ver! Niet zoals gebruikelijk op de laatste zaterdag van mei, ah neen want we zaten toen nog “opgesloten”, maar uiteindelijk viel de beslissing voor zaterdag 17 juli.

Een “corona-editie” want geen akoestische sets en een beperkter programma met enkel Belgische bands, en dat was eens wat anders. Al lang hing het bordje “Sold Out” op de website van de Duvelvrienden, gelukkig konden wij wel van de partij zijn en ik keek er alweer naar uit. De zon was alvast van de partij maar onze gedachten zijn, ondanks dit schitterend weer, toch bij onze Waalse blues- en andere vrienden in deze zware periode.

Er ging al vast vlotjes en pittig van start worden gegaan, want de eerste gasten van de dag waren niemand minder dan Walter Broes & The Mercenaries. Herrezen uit de assen van de Seatsniffers werden ze aangekondigd als de “Fenix van de Belgische Roots’. Ik had nog maar pas Walter en zijn accolieten (Lieven Declercq – drums en Clark Kenis – contrabas) bezig gezien op Hookrock en ze hadden daar een dijk van een gig afgeleverd.

Wie dorstig is naar een stevige geut Rock ’n Roll, R&B, Country, Blues en Americana kwam hier zonder twijfel aan zijn trekken. Als je weet dat hun roots in legendarische bands als The Seatsniffers, Moonshine Reunion en The Internationals liggen dan weet je dat er hier geen pannenkoeken aan het werk zijn. Stevige set, zoals we hadden verwacht. Zoals steeds vol overgave, af en toe Clarck Kenis die de zang mocht overnemen, met dit mooie weer, waren de mensen aan het genieten. ‘Moving Up’, ‘Security’, ‘I Got My Kick Going’ of ‘When The Ship Goes Down’, allemaal knallers van songs die je meteen een goed gevoel bezorgden. Met het knappe ‘Man Child’ en ‘Break Up’ werd de set afgesloten. Ondertussen zijn Walter Broes en zijn maten meer dan omarmd door het grote bluespubliek en dat is meer dan verdiend.

In de pauzes kregen we muziek gedraaid door Mie ‘Tumbleweed’ en kregen we de tijd om een frisse Duvel door ons keelgat te gieten. Het is trouwens niet voor niets “Duvel”blues en maakten wij ons op voor de volgende band.

And now for something completely different: Irish Coffee. In het jaar dat de klassieker ‘Masterpiece’ 50 jaar (!) oud is, nodigt Duvelblues een stevige brok Belgisceh rockgeschiedenis uit. Irish Coffee, heeft zijn  roots in Aalst en telt naast William Souffreau (zang en gitaar), Frank Van Laethem (gitaar), Johan Ancaer (gitaar), Erik Goetvinck (bas) en Bruno Beeckmans (drums), in de rangen. Een mengeling tussen (hard)rock en blues, maar voor mij niet echt mijn kopje thee. Vorig jaar nog aan het werk gezien op More Blues Fest en mij echt bekoren deden ze niet. Redelijke “heavy stuff”.

Voor liefhebbers van het genre is dit natuurlijk “de max”. Ik vind daar eerlijk gezegd geen blues in terug. I’m very sorry. ‘The Show’ en ‘Lay Them Shiorguns Down’ zetten al redelijk de toon voor de rest van de gig. Het geheel neigde naar Classic Rock, soms te vergelijken met bands als Marillon en zo. Ondanks het feit, en dat moet je toegeven, dat Souffriau goed bij stem was en dat de band in zijn genre wel goed is, was er weinig animo te bespeuren bij het publiek, buiten de die-hard fans van het genre en die waren er wel natuurlijk. Songs als ‘I’m Lost’ of Tobacco Fields’ veranderden daar voor mij niks aan en ik besloot dat het tijd werd om de innerlijke mens te versterken.

Met Bai Kamara Jr. & The Voodoo Sniffers gingen we een andere tour op. De man is al ruim tien jaar één van de best bewaarde geheimen uit de Belgische muziekscène, ik had trouwens nog nooit van hem gehoord en de band was dus voor mij een totaal onbeschreven blad. Zo zie je maar. Hij is de zoon van een in Brussel gestationeerde ambassadeur uit Sierra Leone en hij brengt fijngevoelige, warme, haast spirituele muziek die niemand onberoerd zou moeten laten. Bai Kamara heeft ondertussen al zowaar 5 albums op zijn naam, waar het laatste “Salone” uitgebracht in 2020, door velen de hemel wordt ingeprezen. Benieuwd dus wat het live resultaat zou zijn.

Buiten Bai Kamara Jr. (gitaar en zang), bestaan de Voodoo Sniffers verder uit Patrick Dorcean (drum en percussie), Julien Tassin, Tom Beardslee (elektrische gitaar) en Désiré Somé (bas).

Nou moe, deze rakkers lieten de vorige band een stevig poepje ruiken met een set van zeer hoog niveau. 5 topmuzikanten met een ritmesectie uit de duizend. Wat was me dat mijne man. Ik zat daar op sommige momenten met de mond wijd open van verbazing. Van in het begin werd iederen bij de keel gegrepen door de aanstekelijke muziek en de warme stem van Bai Kamara te beginnen met ‘Trouble’, ‘I Ain’t Lying’ en het schitterende ‘Black Widow Spider’. Een mens kreeg er zowaar kiekenboelen van. Eeen mengeling van blues aangevuld met Afrikaanse toetsen, soms wat funky zoals in ‘Cold, Cold Love’ en zelf een vleugje Caraïben. Het optreden benaderde de perfectie. Goede balans tussen de drie gitaren en niet te doen wat Kamara uit zijn akoestich ding weet te persen. ‘Miranda Blues’, ‘Homecoming’, ‘Cry Baby’ of ‘I Don’t Roll With Snakes’, een greep uit de pareltjes die uit de hoge hoed van Bai Kamara te voorschijn kwamen.

De man weet ook zeer goed zijn publiek te bespelen en die laatste ging er meer dan gewillig in mee. De reacties waren trouwens navenant. ‘Fortune’ en ‘I’m A Grown Man’ sloten deze geweldige gig af. Van genieten gesproken, wel dit was genieten met hoofdletter. Vraag mij af hoe deze band heel de tijd onder de radar is kunnen blijven. Gevolg was een meer dan verdiende staande ovatie, iets wat je niet dikwijls ziet. Bedankt Mister Kamara and band, you made my day! Warme oproep aan organisatoren in ons land, deze man moet op je podium staan want dit is superieure kwaliteit !

Om deze speciale editie van Duvelblues af te sluiten, heeft Duvelblues een bijzondere band op hun podium uitgenodigd. Tiny Legs Tim & The Elswhere Bound Band. Tim omringt zich hierbij met een schare toppers zoals Steven Troch op harmonica, Tom Callens aan de baritone & tenor sax, Marc De Maeseneer op tenor sax, Marie-Anne Standaert en Yves Fernandez op trompet, Luc Vermeir aan de piano, Filip Vandebril op bas, Amel Serra Garcia op percussie en Frederik Van den Berghe aan de drums. Een heel podium vol dus en kwaliteit alom. Dit hoort alvast bij top van wat in ons Belgenland aan blues wordt geserveerd.

Ik ben altijd fan geweest van Tiny Legs Tim want ik ben een grote fan van akoestische blues en dat brengt hij wonderwel. Maar toen hij “Elsewhere Bound” uitbracht, stuwde hij zijn muziek naar een hoger niveau. Zeker en vast met de blazers die het een warme en volle NOLA-sound gaven. En gezien er niets anders dan toppers op het podium staan, denk maar aan harmonicavirtuoos Steven Troch, dan weet je dat je waar voor je geld krijgt. En waar kregen we zeker en vast te beginnen met ‘Steppin’ Up’ en ‘Don’t Be Sorry’. Die blazers man, die blazers, hoe fijn is dat? Een andere dimensie werd ook gegeven aan RL Burnisde’s ‘Going Down South’.

Het klinkt bijna volledig anders dan de akoestische versie van op “Call Us When It’s Over”. Dit was blues met klasse met o.a. ‘Elsewhere Bound’, ‘Walk With The Devil’ of ‘The Lovin’ Kind’. Ondanks het feit dat corona belette dat er werd gerepeteerd en opgetreden was daar bij de band niets van te merken. Alles verliep heel smooth en ging het van een leien dakje. En niet te vergeten mensen, dit is Belgisch. “C’est du Belge” zou der ene zeggen. Merci Tim & co, dit was de perfecte afsluiter van een schitterende festivaldag.

Ondanks dat dit slechts een mini-versie was van hetgeen het had moeten zijn, mag er ook een dikke pluim worden gestoken op de hoed van de organisatie. Goed programma, coronagewijs perfect georganiseerd en een publiek dat zeer gedisciplineerd omging met de maatregelen. Duvelblues bewees, zoals Hookrock twee weken geleden, dat er een steengoed programma kan worden geserveerd met niets anders dan Belgische band en dat vind ik altijd fijn. Dus merci mannen (en vrouwen) en “tot noste joar !!”

Marcel

in the spots...